Meestal anonieme naamloze vennootschappen stelden zich kandidaat voor de bouw en integreerde de galerijen in het historische weefsel van de stad en zo kwamen er in Brussel tussen 1820 en 1880 zeven galerijen bij: de Muntgalerij, de Sint Hubertusgalerijen, de Bortiergalerij, de Handelsgalerij, de Noorddoorgang, de Postgalerij en de Parlementsgalerij in de Onze-Lieve-Vrouw ter Sneeuwwijk. Overdekte galerijen hebben het voordeel van hun veelzijdigheid : op de benedenverdieping werden winkels ingericht, op de hogere verdiepingen kwamen appartementen. Het zijn overdekte en bewoonde straten. De passage is een opheffing van de scheiding tussen privé en publiek, omdat ze straat en interieur ineen is. Ze is al het waren een voorteken van de nieuwe moderne tijd, waar stadsdames de laatste nieuwe hoeden konden bewonderen, maar ook laboratoria van het beeld: zoals filmprojecties en voor amusement. En er dook een nieuw type stadsbewoner op: de flâneur – de slenteraar, die zich niet in de winkelcentra begaf om zich arm te kopen, maar simpelweg om de mensen te observeren en het moderne stadsgevoel te ondergaan.